عقل و  شور شما سکان و بادبان های روح به

 

دریا روندگی تان است.

 

اگر بادبان ها به باد یاسکان به آب رود،

 

به هرز می روید،یا در میان دریا

 

سرگردان می مانید.میان تپه زاران،

 

هنگام که در سایه سار خنک

 

سپیداران سپید می نشینید،

 

و در آرامش سکوت کشتزارهای دور و چمنزاران

 

انبازید،آنگاه رخصت دهید جانتان در سکوت بگوید:

 

"تشرف خداوندگار بر عقل".و هنگام که می توفد

 

طوفان،و باد زورمند جنگل را می لرزاند و تندر

 

و آذرخش عظمت آسمان را می نماید-آنگاه

 

رخصت دهید جانتان در هیمنه بگوید:

 

"تشرف خداوندگار بر شعور". من نمیتوانم

 

بیاموزم شما را که چگونه با کلمات به نیایش

 

باستید،خداوند شنونده کلمه هایتان نیست

 

جز آنگاه که او خود آن ها را به لبهایتان می خواند.

 

و من نمیتوانم نیایش دریاها،جنگل ها و کوهساران

 

بیاموزمتان.اما شما زادگان کوهساران،جنگلها

 

و دریاهارا نیایش آن ها را میتوانید در جان هاتان

 

بیابید.اما اگر به خلموش نای شب گوش فرا دهید

 

آن ها رامی شنوید که در سکوت لب گشاید.

 

خداوندگارا که سرشت پر وبال مایی این اراده

 

که در ما اراده می کند

 

این آرزوی توست که در ما آرزو می کند

 

این تمنا در ما ازآن توست که شبهای مارا ازآن توست

 

به روز هایی که از آن تو نیز هستند می گرداند.

 

ما را یارای تمنای چیزی از تو نیست زیرا به نیاز های ما

 

واقفی پیش از آن که در ما زاده شوند

 

تو نیاز مایی و با بخشش بیش از خویش

 

همه چیز به ما عطا کردی

 

پس ای بزرگوار دوباره همه چیز را به ما عطا کن.

نظرات شما عزیزان: